35. Aki cz.1

Siedziała na parapecie i wpatrywała się w syna starszej kobiety z naprzeciwka. Chłopak o blond włosach grał w piłkę. Widocznie nie miał dużo kolegów, Sakura nigdy nie widziała by ktokolwiek go odwiedzał. Nie był nawet uśmiechnięty, ciągle ta sama mina i ciągle ta sama stara, zniszczona piłka, którą uderzał o tą samą ścianę starego domu. Chłopak nigdy nie odezwał się do niej słowem, nie spojrzał w jej oczy, nie mówił nikomu „dzień dobry”, nie uśmiechał się. Lubiła go, choć sama nie wiedziała dlaczego. Może dlatego, że w jakiś sposób przypominał jej samą siebie? Cóż, ona myślała, a czas nieubłaganie biegł dalej. Zeskoczyła z parapetu i weszła do zaparowanej łazienki. Kompletnie zapomniała o wodzie, która stopniowo napełniała wielką wannę. Zrzuciła z siebie szlafrok, który jeszcze chwilę temu miała na sobie i weszła do wody. Uwielbiała takie momenty. Tak jakby woda zmywała wszelki dotychczasowy brud, nie tylko z jej ciała, lecz także z jej serca i głowy. Oczyszczała umysł, odprężała się. Czasami wyobrażała sobie, że to ostatnia taka kąpiel, że za moment wyjdzie z domu i opuści to, co dotychczas udało się jej zdobyć i ułożyć w niby jakąś całość.
Wykąpana, ubrana i najedzona usiadła na wielkiej białej, skórzanej kanapie naprzeciwko wielkiego telewizora. Ostatnio zaniedbała sporo spraw, stos papierów walał się na stoliku obok kanapy, a reszta dokumentów znajdowała swoje miejsce gdzieś na biurku w pokoju obok, który ona sama nazywała „gabinetem”. Sięgnęła po telefon na ekranie, którego widniała mała, żółta koperta, która sygnalizowała wiadomość. OTWÓRZ.

„Czy po 26 wiadomości w ciągu 31dni
zdecydujesz się na wyjście z domu,
a tym samym pójście ze mną na kawę? Aki „

Uśmiechnęła się do siebie na samą myśl o tym nieziemsko przystojnym mężczyźnie ze szpitala. Aki, bo tak miał na imię, był wysokim brunetem o zielonych oczach. Pełnił funkcję lekarza w kilku miastach. Wiecznie w rozjazdach. Sakurę poznał kilka miesięcy temu i czego nigdy nie ukrywał, zauroczył się. Był dobrze zbudowany, często ćwiczył, miał wspaniale wyrzeźbiony brzuch i dobrze zarysowaną szczękę. Podobał się jej, ale nigdy wcześniej nie myślała by potraktować go poważnie. Już chciała usunąć wiadomość, ale coś jej nie pozwalało. Kilka ruchów palcem.. I wystarczyło tylko nacisnąć „wyślij”

„Wpadnij po mnie za 15minut.”

Wysłano. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, co zrobiła. Puknęła się otwartą dłonią w głowę i czym prędzej poderwała się w górę. Szybko pobiegła do swojego pokoju i wyjęła z szafy kilka ubrań. Ostatecznie założyła na siebie miętowe spodenki i białą, obcisłą bluzkę uwydatniającą jej duże piersi.
„To może być ciekawe” pomyślała i zaśmiała się w myślach. Włosy pozostawiła rozpuszczone.
Po niespełna kilku minutach usłyszała pukanie do drzwi, wolnym krokiem zeszła na dół i je otworzyła.
Jej oczom ukazał się szeroko uśmiechnięty Aki. Jego uśmiech był naprawdę zniewalający. Patrzył na nią swoimi dużymi, zielonymi oczami nie mogąc oderwać od niej wzroku.
- Nie myślałem, że zdecydujesz się na spotkanie ze mną, jestem mile zaskoczony. Zabieram cię na lody, co ty na to? – Sakura nie zdążyła nic powiedzieć, Aki pociągnął ją za rękę. Jedyne co zrobiła, to zamknęła drzwi i wepchnęła klucz w jedną z kieszeni spodenek.
- W końcu udało ci się mnie gdzieś wyciągnąć. – Uśmiechnęła się nie patrząc na niego
- Tak! Myślałem, że nigdy mi się to nie uda, a jednak. Uległaś! – Obdarował ją triumfalnym uśmiechem i podszedł do budki z lodami, w której zakupił dwa lody z polewą karmelową.
- Może opowiesz mi o sobie coś więcej, w sumie.. prawie nic o tobie nie wiem.
- Aki Sato. 26 lat, lekarz. Często wybieram się na misję, jednak ostatnimi czasy polubiłem spędzanie czasu w jednym miejscu. Wolny, dzieci brak. – Uśmiechnął się i wskazał na ławkę, na której mieli usiąść. – Dwa lata temu zaręczyłem się, jednak nie układało się, wcale. Nie mam szczęścia w miłości. Dziewczyna okazała się być okropną egoistką, rok temu zerwaliśmy.. Lepiej opowiedz mi coś o sobie Sakuro.
- Co chciałbyś wiedzieć? – uśmiechnęła się lekko, wcale nie chciała mówić mu o swoim życiu.
- Twoje nazwisko.. Przedstawiasz się Haruno, na gabinecie w szpitalu wyczytałem „Uchicha”. Dlaczego?
- Byłam mężatką, w zasadzie nadal jestem.. – spuściła głowę w dół
- Gdybym wiedział, nie męczyłbym cię tak. Nie jestem taki, szanuje związki. – tłumaczył się.
- Nie, to już przeszłość. Mój mąż odszedł, miałam też dzieci. Zabrał mi je. – zawsze, gdy o tym mówiła chciało się jej płakać, teraz nie.
- Masz z nimi kontakt? – zapytał
- Nie, nie wiem nawet czy żyją. Może „zabrał” to nieodpowiednie słowo, bardziej „porwał”. – Aki przytulił ją mocno.
- Nie smuć się, pomogę ci. – zapewnił ją i pocałował w czoło.
Rozmawiali jeszcze długo. Sakura opowiedziała mu praktycznie całą swoją historię, ze szczegółami opisała swoich synów i czuła, że akurat Jemu – może powiedzieć wszystko. Nie wstydziła się nawet uronić kilku łez. Gdy nadszedł wieczór Aki odprowadził Sakurę do domu.

- Dobrze się bawiłam, dziękuję. – uśmiechnęła się i puściła jego rękę
- Mam nadzieję, że chociaż na chwilę oderwałaś się od swojej codzienności. – uśmiechnął się lekko, Sakura spojrzała na niego i uśmiechnęła się .
- Wejdź – zaprosiła go do środka.
Dziewczyna zrobiła gorącej herbaty i razem usiedli na kanapie. Panowała przyjemna cisza, nikt nie zamierzał jej zakłócać. W pewnym momencie zielonooka poczuła się strasznie senna, mimowolnie oparła głowę o ramię mężczyzny i przymknęła oczy. Aki widząc to odgarnął z jej twarzy kilka kosmyków włosów i pogładził po policzku.
- Bardzo jesteś zmęczona? – jednak ona nie odpowiedziała, spała.
Wziął ją na ręce i otwierając każde drzwi w końcu znalazł jej sypialnię. Ułożył ją na zielonej pościeli i delikatnie okrył. Ona w tym czasie obudziła się i spojrzała na niego zamglonym wzrokiem. Zacisnęła ręce, które nadal spoczywały splecione na jego szyi i wtuliła się w tors. W ciemnościach odnalazła jego usta i złożyła na nich delikatny pocałunek, chłopak był w wyraźnym szoku, jednak oddał krótki pocałunek i mocno ją do siebie przytulił. W tym momencie do Sakury doszło co właśnie zrobiła, lekko się zaczerwieniła. Gdy Aki chciał już wychodzić Sakura zdała sobie sprawę z tego jak dawno nie miała przy sobie żadnego mężczyzny, w jednym momencie zapragnęła mieć go przy sobie...
c.d.n

Teraz tylko czekać na cz.2 :) Pozdrawiam.